acı, üzüntü, çaresizlik...
ama geriye kalan, en çok öfke galiba. "harici" bir düşmana. düşmanlara...
"yok etmek, parçalamak, işgal etmek isteyen. hak iddia eden, boyunduruk altına alan, küçük gören..." (en çok buna kızıyor bu insanlar)
kaybedilen herkes ve herşey için, sessizlik içinde bir dakika...
parlamento binası çevresi ve bütün caddeye yerleştirilmiş cansız mankenler.
üzerlerinde, "geçmişi hatırlatan" sovyet uniformaları... üşenmemiş, koca koca tankları getirmişler caddeye, sokak lambalarını, aşağıya sarkmış kızıl ordu bayraklarıyla donatmışlar. savaşta ölmeyen, yaralanmayan "gerçek" askerler, hevesli gençler tankların üzerine çıkıp şımarmasınlar diye nöbette bekliyor. bu tanklar, bu caddelerde yürüdü... unutmayın!!!
"Anlaşmadan, işgale uzanan yol" serginin adı... Çarlık Rusya'sıyla nispeten iyi ilişkilerden, hiç affedilmeyen işgali ve egemenliğin kaybını, yeniden bağımsızlık çabalarıyla geçen yılları anlatan fotoğraflar ve belgeler... El yazısıyla yazılmış "sürgün, idam emirleri, kovuşturma talimatları" Diyorlar ki, Stalin'den bu ülkede sadece yaşlılar "övgüyle" söz eder, çünkü onlar aksini asla "düşünemedi" bile... Hala korkuyla karışık bir hayranlık duymaları bundan.
Bakın bunlar sürüldü. Şunlar öldürüldü. Öbürleri kayıp...
Nefret etmek için nedenlerimiz var.
Tarih peşimizi bırakmaz, güçlü olmak için birlik olmalıyız, kimse şikayet etmesin.
Bugünün liderlerinin geçmişe "ihtiyacı" var.
Kentin en büyük caddesi bir kez daha kapatılmış. Temsili kontrol noktalarından geçerek girilen "sergi alanında" gezinen yaşlılar, bazı panoların önünde hararetle tartışıyor. Hafızaları ve belgeler arasında paralellik kuruyorlar ya da itiraz ediyorlar belli ki. Gençlerin çoğu için, heryer devasa bir açık hava stüdyosu... Hadi, Çarların resimleri önünde fotoğraf çektirelim.
Savaş nedeniyle evlerini, köylerini, yaşadıkları yeri terk etmek zorunda kalan çocuklar, büyük, mavi güvercinler ve kocaman bayraklar resmediyordu. Bazıları da, televizyondan izledikleri görüntülerin benzerini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder