adak ağacı

Kent merkezinden biraz uzakta bir köyde... Şenliğe giderken yolda öğrendik ki bir "çınar" varmış. İnsanlar, baharın gelişini kutladıkları bu günlerden bir gün, bu çınarın altında öbek öbek toplanıp, onun dallarına en gizli muradlarını, en saklı dualarını asarmış. Arabanın içinde hem meraklı, hem de tüm dilekleri içlerinde saklı üç kadın olunca, şoförümüz Ali Bey'in oraya da uğramaktan başka çaresi kalmadı. Doğru zaman değildi gerçi... Köydeki "haberciler", her yıl gelen leyleğin çınara konduğunu duyurduğunda gitmek gerekiyormuş aslında ve duyduğumuza göre "Leylek" daha gelmemişti.

Boş, sessiz çimenliğin ortasında, hiç de "çınar"a benzemeyen bir ağaç duruyordu. Tek kökten çoğalmış onlarca ince gövdesi, yere yakın dalları ile hayal ettiğim heybetten uzaktı görünüşü. Ağacın altında kurban kesen bir aile ve birkaç çocuktan başka kimsecikler yoktu ortalıkta. Onlarla selamlaştık, biraz fotoğraf çektik, arabanın bagajındaki bezden kopardığımız parçaları dallara bağladık. O arada Ali Bey, kurban kesen yaşlı adama sordu: "Leylek gelmedi değil mi? Ne zaman gelecek?" Amca, başını işinden kaldırmadan yanıtladı: "Bu yıl gelmedi, gelmez artık bu sene... Leyleği geçen yıl vurdular."

Bu yanıt karşısında gülsem mi ağlasam mı bilemeden sordum: "Öldürmüşler mi?"
Yok dedi Ali Bey, birileri ateş etmiş, vurmaya çalışmış geçen sene. Artık korktu, ürktü, bir daha buraya yuva yapmaz diyorlar. Gelmeyecekmiş leylek...

Olsun biz yine de bağladık çaputları.
Bu yıl olmazsa, belki gelecek bahara...